Մի անգամ Մյունխազենը որոշում է գնալ որսի իր հայրիկի
հետ: Նա դեռ տասնվեց տարեկան է լինում:Շատ վտանգավոր էր:
Մյունխաուզենը վախը իր մեջ գնում էր հայրիկի հետևից,
Բայց հետևիցս մի գորշ արջեր վազում ու այդ պահին
Խուճապից ընկա գետնին: Արջը սկսեց ինձ լզել
Ես վախից սկսեցի դողալ և այդ պահին միտք ծագեց
Գլխումս,Բայց այդ պահին արջը ուզում էր ուտել ինձ
Այդ պահին քարը մցրեցի կոկորդը, բայց ձեռքս մնաց
Կոկորդում ես քարը քաշեցի և միամիտ արջին
Շուր տվեցի: Ահա այսպես ավարտվից իմ որսը:
Լինու է չի լինում մի Հրաշք բաջկոն է լինում:Բաջկոնը պատկանում էր
Մյունխաուզենին:Մյունխաուզենը մի օր գնում է որսի և տեսնում է
Մի տասը գայլ վախից այսկոմ է կրակում բայց ոչոկին էլ չի
Կպնում:Մյունխաուզենի վրա են հարձակվում գայլերը Մյունխաուզենը վախից
Կցկվում է գետնին և սպասում էր մահին:Գայլերը ինչքան խժեռեցին
Մյունախուզենին նրա բան չեղավ և գայլերը փախան: Նա տեսավ
Որ նրան իր բաջկոն էր պաշպան էլ:
Մի անգամ մենք դասրանով ճամփորդության էինք գնում
Մի ճանապրհ կար ոչվոք չէր կարողանում անցնել շատ զարմանլի ճանապարհ
Էր:Զարմանլի էր, թէ ոնց պետք է անցնեք այդ ճանապարհը:
Մեր վարորդը ասաց որ իր մոտ պարան կա և այդ պարանով կարող
Ենք իջնել:Բոլորս իջանք:Ես այդ ամենինչից հետո այդ ճանապարհը
Անվանեցի կաղ ճանապարհ:
Հայկ Պետրոսյան 